رم در دهه 60 و 70 قبل از میلاد در اوج قدرت بود. این قدرت عظیم در این زمان به دلیل آن که حکومت اشکانیان در ایران در
ابتداى کار بود و کارتاژ نیز نابوده شده بود، دشمنى نداشت و با قدرت نظامى گرى و سیستم برده دارى در حال توسعه خود بود، قیام
بردگان به دلیل آن که قیام داخلى بود، مى توانست خیلى سریع توسعه یابد و امپراتورى را از هم بپاشد
اما وجود مردان بزرگ جنگى در رم که این کشور را بسیار قدرتمند کرده بود و از طرف دیگر اسپارتاکوس نیز به دلیل عدم
برخوردارى از نیروهاى تربیت شده و فرمان پذیر نتوانست به سان یک سردار نظامى از پیروزى هاى خود بهره جوید. البته او اگر اندکى
شانس مى آورد، مى توانست پیروز شود. مثلا دراوج جنگ هاى داخلى سزار با پمپه و یا هنگام گرفتارى رم در جنگ هاى گل و ژرمن و یا

گرفتارى مرگ کراسوس در نبرد با پارتیان ایرانى قطعا کسى را یاراى مبارزه با او نبود. اما چنان چه بررسى تاریخ

نشان مى دهد، رم دربرابر دشمنان جدى خود همواره از قدرت بالاى بسیج کنندگى برخوردار بوده و مردانى چون

هانیبال نیز على رغم رشادت و ده ها بار

شکست دادن لژیون هاى رمى عاقبت با مشاهده قدرت مقاومت امپراتورى با نهایت شگفت زدگى شکست و نابودى کامل را پذیرفته اند.

اسپارتاکوس نیز (اگر همراهانش موافقت مى کردند) م ىتوانست با عبور از آلپ با پیوستن به ژرمن ها و گل ها با

برنامه ریزى امپراتورى

عمل کند. اما تقدیر چنین بود که رم 5 قرن دیگر نیز بى رقیب بماند تا آنکه از درون بپاشد

منبع:کتاب صد جنگ بزرگ تاریخ